Capítulo 170.2: Finiquitando

Estoy viendo Casal Rock.

Parece mentira, que a estas alturas, 25 abueletes de 80 años (media de edad); me tengan que emocionar cuando dicen lo que dicen y cantan lo que cantan.

A veces, uno necesita un catalizador para darse cuenta de las cosas; y en mi vida y de forma constante, ha sido la música. En este caso concreto, la letra que esta noche me ha hecho ver la luz, ha sido "Llença't" de Lax 'N' Busto. La letra de esta canción no te enseña en qué te estás equivocando, ni tan siquiera cómo arreglar tus problemas. Simplemente, reza que si quieres algo, debes perder todos los miedos y lanzarte al vacío. Es como una frase que escuché ayer (no recuerdo de quién), que decía "A veces en la vida, lanzarse sin paracaídas tiene recompensa".

Hoy, ahora, esta noche, en este momento, he decido de forma muy dolorosa y final; terminar con fantasmas del presente/pasado, que no me dejan ver con claridad la luz que tengo enfrente.
La fuente de energía que tenía, se ha agotado. Tenía tanto por dar, y lo he dado todo. Solo se me ha permitido decir lo que pensaba, cuando ya no podía más, cuando el puñal ya estaba clavado en lo más hondo de mi. Me han fallado, abandonado, gastado y ni tan siquiera he sacado un beso sincero de todo ello. Ni tan siquiera una oportunidad de ser/estar de forma clara, nítida y sin malos rollos. Ni una palabra amable, ni un abrazo de despedida, nada.

Solo cuando he visto que lo que se me venía encima, era algo feo (porqué no recibía absolutamente nada a cambio), y en ese momento, después de casi 3 años, he dicho las verdades por su nombre; solo entonces he obtenido mi recompensa: nada. Solo cuando ha ocurrido la situación soñada (o quizás no, probablemente sea todo otra mentira), he recibido lo "mejor": un abandono.

Al pié del cañón, presente, aguantando (porque quería), respetando, queriendo, conociendo, consciente, como un campeón....nada. Al final del camino, nada. Solo me quedan un montón de buenos recuerdos en la cabeza, solo me quedan fotografías agradables en mi mente. Y eso me jode, porqué ya no las quiero.

Ahora he visto la luz, por dos lados. Por un lado, porqué ya se cuál era el universo sombra en el qué vivía esta vez. Y por otro; porque de repente ha aparecido un faro, que tiene algo que me motiva. Supongo que ese faro, necesita que vaya a mantener su luz encendida; y de verdad, que pienso centrar mis energías en hacerlo.

No se hable más. En el sentido más literal de la frase.

4 comentaris:

Wan Link Sniper dijo...

Mecagüentóloquesemenea JOS, y no me acojones a estas horas que no tengo la patata para estos sobresaltos. ¡Venga pa'lante, cojona! Un abrazo.

gemminola dijo...

A vegades la felicitat, passa per enfrontar-nos a situacions decebedores, però vès, com sabríem què és la felicitat si abans no hem sabut que és patir? Tot té un procès, i aquest procès el superaràs.
Quan ens caigui la extra nen, a veure si fem un bon dinar d'estiu a base de paella i peixet i després una platja collons!

P.D: Estic intentant reflotar el meu bloc, a veure si me'n surto quina mandra que em fa tot ell jaja

JOS dijo...

Wan: Tranqui tioooo! Que es un texto expiatorío, no te me tomes literalmente lo del paracaídas hombreee jejeje...Gracias amigo!

Tata: Paella, platja, amics i rises; apoyo plenament el teu plà! :D

gemminola dijo...

Oh si, fa olor a vacances mmmm